Op naar Zuid-Afrika

Terwijl in Nederland geld wordt ingezameld om de ergste nood te ledigen zit ik in het vliegtuig naar Zuid-Afrika. De klimaatveranderingen op het continent slaan hevig toe. Zuid-Afrika kent steeds langere perioden van extreme droogte. Hoe kan het dat het ene land hier redelijk mee weet om te gaan en het andere niet?

Miljoenen mensen dreigen van de honger om te komen. Vooral kinderen zijn zwaar ondervoed. Niemand kan er tegen zijn dat deze onschuldige slachtoffers geholpen moeten worden.

Toch is er kritiek. Niet op het voeden van kinderen, maar wel op het feit dat het nodig is. Nooit eerder wist de landbouw wereldwijd meer per hectare te produceren. De logistiek en de mogelijkheden van bewaring zijn nooit beter geweest dan nu. En toch dreigen op dit moment miljoenen mensen van de honger om te komen. Hoe kan dat?

De hongersnood in Afrika is een symptoom

In de Volkskrant legt auteur Alphonse Muambi de vinger op de zere plek: ‘De hongersnood in Afrika is een symptoom van chronische gewapende conflicten, corruptie, politieke strijd en klimaatverandering.’

Ook een land als Zuid-Afrika kent enorme problemen. Ik ga eens kijken hoe het daar wordt georganiseerd. Ik neem deel aan het congres van de International Federation of Agricultural Journalists. De organisatie die volop wordt gesponsord door de internationale agribusiness, noemt het land de gateway to Africa. Want de landbouw heeft er enorm potentieel en geweldige exportmogelijkheden.

Ik ben echter ook benieuwd hoe Zuid-Afrika, ondanks de langdurige droogte waar ook dat land mee kampt, de voedselzekerheid heeft weten te bewaken.

Volgens mijn visie begint echte verandering van onderop. 80 procent van iedereen die honger heeft is afhankelijk van kleinschalige landbouw. Als zij iets meer produceren is het probleem opgelost. Als zij iets meer kennis hebben en niet chronisch dom gehouden worden, leren ze hoe om te gaan met klimaatverandering. En dan pas verandert er echt iets als het gaat om corruptie en gewapende conflicten.

Lees het allemaal in mijn essay SMARTER FARMERS:

© Marc van der Sterren